Nawet nie-geekowie prawdopodobnie słyszeli o „ TCP/IP ”, ale czy wszyscy wiedzą, co to jest lub jak skonfigurować go na serwerze Linux za pomocą wiersza poleceń^{(using the command line)} ?

Pomaga najpierw zdefiniować podstawową terminologię. Przynajmniej pozwala opracować ramy, na których można budować zrozumienie. TCP/IP nie jest wyjątkiem. 

Ta sekcja dotycząca terminologii nie jest wyczerpującą listą. Da ci podstawę, na której możesz rozpocząć swoją podróż do zrozumienia sieci i konfiguracji plików TCP/IPsystemie Linux^(Linux) . 

The *Nix World

Czy zastanawiałeś się kiedyś, co oznacza *nix ? A co z tym, w jaki sposób Unix i Linux są powiązane^{(Unix and Linux are related)} (nie mówiąc już o wszystkich różnych wersjach każdego z nich)?

*nix to metoda odwoływania się do Linuksa^(Linux) i/lub Uniksa^(Unix) (lub dowolnej dystrybucji) za pomocą symbolu wieloznacznego (gwiazdka), aby to zrobić. 

* Nix został opracowany pod koniec lat 60-tych. W tym samym czasie AT& T Bell Labs opracował Unixa . ^(Unix)Poprzez różne iteracje i rozwój narodził się również Linux .

Rezultatem tych równoległych innowacji jest to, że gdy nauczysz się wykonywać instalacje na jednym serwerze za pomocą wiersza poleceń, nauczysz się umiejętności, która prawdopodobnie jest zgodna z wieloma innymi zadaniami na różnych serwerach  z systemem Unix^(Unix) lub Linux .

Strony podręcznika — informacje na wyciągnięcie ręki^{(Man Pages – Information at Your Fingertips)}

Podobnie jak Google , Linux ma własny zestaw narzędzi wyszukiwania i badawczych, które umożliwiają użytkownikom znajdowanie potrzebnych zasobów. Zasoby te są znane jako „strony podręcznika”. Po zalogowaniu się do serwera Linux (lub systemu operacyjnego opartego na systemie Linux^(Linux) ) możesz otworzyć aplikację wiersza polecenia i wpisać to, co chcesz zbadać, np. wpisując wyszukiwane hasło w interaktywnym pliku dokumentacji.

Jeśli wybierzesz temat, który chcesz zbadać, na przykład narzędzie Linux , narzędzie, demon, skrypt^{(daemon, script)} , możesz to sprawdzić, wpisując „man”, a następnie słowo. Dowiesz się, jak to zrobić w dalszej części tego artykułu.

Strony podręcznika są łatwe w użyciu. Po prostu^(Just) zacznij pisać kilka słów, a system operacyjny Linux^{(Linux OS)} zacznie zwracać ci informacje. Jeśli nie ma strony podręcznika dla konkretnego tematu , Linux to powie.

W większości strony podręcznika są dość dokładne dla wersji oprogramowania, w której się pojawiają. Na przykład, jeśli jesteś zalogowany na serwerze Linux , który ma 10 lat, strona podręcznika wyświetla informacje odnoszące się do tej wersji (i wieku).

Strony podręcznika są łatwe w użyciu i dokładne, ale jest kilka zastrzeżeń. Zilustrujmy te zastrzeżenia za pomocą obrazów. 

Na poniższym obrazku strona podręcznika dla ARP wskazuje, że ARP jest przestarzały (w sekcji „Uwagi”) i zamiast tego należy wyszukać ip neigh . Na podstawie tej notacji wydaje się, że można wpisać „ man ip neigh ”, aby uzyskać dostęp do informacji o narzędziu/protokole zastępczym. 

Jednak wpisanie „ man ip neigh ” nie spowoduje wyświetlenia strony podręcznika dla hasła „ip neigh”. Zamiast tego wyszuka dwie strony podręcznika... jedną dla „ip”, a drugą dla „neigh”. 

Chociaż prawdą jest, że otrzymasz stronę podręcznika, jeśli wpiszesz „man ip neigh”, chyba że zwracasz szczególną uwagę, możesz nie zauważyć, że nie jest to właściwie to, czego szukałeś. 

Możesz dodać myślnik (nawet jeśli nie jest to widoczne na stronie podręcznika podczas odwoływania się do narzędzia zastępczego)… Tak więc, jeśli dodasz myślnik i wpiszesz „man ip-neigh”, to również działa dobrze, ale nie jest poprawne zarówno.

Możesz spróbować wpisać „ man ip-neighbour ” (zwróć uwagę na brytyjską pisownię). Kiedy wpiszesz tę konkretną frazę, zobaczysz właściwą stronę podręcznika do zastąpienia strony podręcznika ARP (lub zastąpienia protokołu ARP ). Najważniejsze jest to: Jeśli nie możesz znaleźć tego, czego potrzebujesz, spróbuj użyć różnych kombinacji, aż otrzymasz żądaną stronę podręcznika.

Jako przykład spróbuj poszukać na stronie podręcznika narzędzia nslookup. Robisz to, wpisując „man nslookup”. Gdy to zrobisz, zobaczysz stronę podręcznika, która wygląda podobnie do obrazu/zrzutu ekranu poniżej. Dowiesz się wszystkiego, co chciałbyś wiedzieć o narzędziu nslookup.

Po wyświetleniu strony podręcznika na ekranie możesz przewijać w dół, czytać, stosować, testować, a nawet zamknąć stronę podręcznika (wpisując literę „q” i pozwalając stronie podręcznika na automatyczne zamknięcie).

Jeśli poprosisz o stronę podręcznika, która nie istnieje, Linux przekaże ci informację, że nie ma wpisu dla tej strony podręcznika i spróbujesz innej.

IPv4 i IPv6^{(IPv4 and IPv6)}

Zarówno IPv4 , jak i IPv6 są technicznie takie same, ale dla nas, ludzi, nie wydają się takie same. Są sposobem identyfikacji maszyn lub urządzeń w sieci lokalnej ( LAN ). Są prywatne w sposób, w jaki identyfikują urządzenia w sieci LAN^(LAN) .

IPv4 wykorzystuje liczby oddzielone kropkami/kropkami. Większość z nas zna typ adresów IP, które widzimy dla komputerów podłączonych do naszych prywatnych sieci przy użyciu formatu IPv4 .

Komputery w sieci również mają adres IPv6 , ale wygląda to inaczej. Protokół IPv6^(IPv6) składa się ze znaków alfanumerycznych oddzielonych dwukropkami ( : ). 

Więc jakie są różnice między IPv4 a IPv6 ? Pomyśl^(Think) o tym jak o nazwie sieci. Jedno jest jak imię, a drugie to nazwisko. Obie nazwy wskazują na tę samą osobę (lub w tym przypadku na komputer). Tak jak generalnie mamy inne imię w porównaniu z naszym nazwiskiem, „nazwa” IPv4^{(IPv4 “)} będzie się różnić od „nazwa” IPv6^{(IPv6 “)} , mimo że obie wskazują ten sam komputer.

Carla Schroeder napisała czytelny i użyteczny artykuł o IPv4 i IPv6^{(useful article about IPv4 and IPv6)} .

Dostęp root na serwerze Linux (oraz su i sudo)^{(Root Access on a Linux Server (and su and sudo))}

W przypadku wielu zadań, które należy wykonać, wymagany jest dostęp root (czyli Administrator lub superużytkownik). Dzieje się tak, ponieważ wiele z tych narzędzi i aplikacji jest na tyle wrażliwych, że są one ograniczone ze względów bezpieczeństwa. 

Alternatywnym rozwiązaniem do logowania się jako root lub wyzwalania dostępu superużytkownika (su) jest dodanie do polecenia przedrostka „sudo”, informującego maszynę z Linuksem^(Linux) , że to konkretne polecenie musi być uruchamiane jako superużytkownik/root, ale kolejne polecenia nie (chyba że również poprzedzona dyrektywą „sudo”). 

W przypadkach, gdy słowo „sudo” jest używane i poprzedzone poleceniem, Linux zażąda hasła su w celu uwierzytelnienia tożsamości i uprawnień superużytkownika.

Protokoły sieciowe^{(Networking Protocols)}

istnieje wiele różnych protokołów, które należy wziąć pod uwagę przy omawianiu Linuksa^(Linux) . Dwa protokoły, które są najważniejsze w tym artykule, to TCP i IP.

Protokół kontroli transmisji (TCP)^{(Transmission Control Protocol (TCP))}

Transmission Control Protocol , częściej określany jako TCP , jest protokołem używanym do transmisji pakietów, tak jak sama nazwa wskazuje.

Zobacz poniżej wyjaśnienie różnych narzędzi, w tym narzędzia Linux o nazwie Traffic Control (tc). 

TCP określa , w jaki sposób pakiety powinny być przenoszone z jednego miejsca do drugiego w systemie operacyjnym Linux . Kontroluje również ruch w sieci i kieruje transmisją pakietów informacji (takich jak foldery danych^(data) przemieszczające się z jednego miejsca do drugiego). 

Dlatego protokół nazywa się  Transmission Control Protocol (TCP). 

Protokół internetowy (IP)^{(Internet Protocol (IP))}

Protokół internetowy^{(Internet Protocol)} jest powszechnie określany skrótem IP.

W przypadku IP masz większy obszar ( Internet ) do przesyłania pakietów. To tak, jakby mieć szerszą, dłuższą i częściej uczęszczaną super autostradę… zwaną internetem. Podczas gdy TCP kontroluje ruch pakietów w sieci, IP kontroluje ruch pakietów w Internecie.

Protokół ICMP^{(ICMP Protocol)}

ICMP to^(ICMP) skrót od Internet Control Messaging Protocol . Chociaż jest to protokół dostępny w większości dystrybucji Linuksa^(Linux) , może nie być dostępny we wszystkich dystrybucjach Linuksa^(Linux) . Świadczy o tym brak strony podręcznika w^(Centos) obecnej instalacji Centos^(Man) .

Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że ten konkretny protokół nie jest tak istotny, ale w rzeczywistości tak jest. ICMP jest odpowiedzialny za dostarczanie komunikatów o błędach, jeśli/kiedy pakiet nie dociera prawidłowo do miejsca docelowego. Protokół ICMP^(ICMP) jest niezbędny do otrzymywania aktualizacji statusu przy dostarczeniu (lub odebraniu) przesyłanych pakietów informacji.

Protokół diagramu użytkownika (UDP)^{(User Diagram Protocol (UDP))}

Protokół diagramu użytkownika^{(User Diagram Protocol)} ( UDP ), podobnie jak protokół kontroli transmisji^{(Transmission Control Protocol)} ( TCP ), jest protokołem służącym do przesyłania pakietów informacji z jednego punktu do drugiego. W przypadku TCP w ramach procesu/transmisji następuje weryfikacja pomyślnego dostarczenia pakietu (pakietów), co czyni go bardziej niezawodnym niż UDP .

W przypadku UDP nie ma procesu weryfikacji, więc nie będziesz wiedział, czy pakiety zostały przesłane lub odebrane pomyślnie i bez błędów. W związku z tym jest to protokół dość łatwy w użyciu, ale nie można go zweryfikować ani uwierzytelnić. 

Konfiguracja Linuksa^{(Linux Configuration)}

W systemie operacyjnym  Linux dostępnych jest kilka plików konfiguracyjnych.^(Linux)

Na przykład, jeśli używasz serwera Apache na komputerze z systemem Linux^(Linux) , pliki konfiguracyjne Apache są ważne. Pliki te informują serwer WWW Apache o tym, co dzieje się z domeną, a dokładniej z witryną hostowaną na tym serwerze.

Czasami plik konfiguracyjny jest oznaczony jako httpd.conf. Czasami jest oznaczony jako apache.conf. Lub może to być zupełnie inna etykieta/nazwa. Możesz znaleźć pliki konfiguracyjne w jednej lokalizacji na jednym serwerze, a innym razem znajdują się one w zupełnie innej lokalizacji na innym serwerze.

Na szczęście istnieją pomocne polecenia, które mogą pomóc w zlokalizowaniu określonych plików konfiguracyjnych. Na przykład możesz wpisać następujące polecenie, aby zlokalizować plik konfiguracyjny „ httpd.conf ”, jeśli istnieje:

find / -name “httpd.conf”

Pierwsze słowo, „znajdź”, niech Linux wie, jakiego polecenia/narzędzia używasz, co w tym przypadku jest narzędziem „znajdź”. Drugim elementem wiersza poleceń jest „/”, który informuje narzędzie find, że powinno przeszukiwać ścieżkę, zaczynając od poziomu głównego serwera.

Jeśli szukałeś w bardziej konkretnej lokalizacji, możesz mieć coś w rodzaju „/ etc”, aby poinformować Linuxa^(Linux) o uruchomieniu w katalogu etc i podążaniu tą ścieżką. Podając konkretną ścieżkę/lokalizację, możesz potencjalnie przyspieszyć ten proces, ponieważ Linux nie musi przeszukiwać miejsc, które są zbędne.

Opcja „ -name ” informuje system Linux^(Linux) , czego szukasz w nazwie pliku lub katalogu. Pomocne jest umieszczenie nazwy w cudzysłowie, a podczas wyszukiwania można również użyć gwiazdki ( * ) jako symbolu wieloznacznego.

Oto kilka przykładów plików i katalogów konfiguracyjnych w katalogu/ścieżce „/etc”: 

• pam.d – katalog zawierający narzędzia związane z modułami uwierzytelniania. Jako przykład można tam znaleźć „Su” i „sudo”.
• sysconfig – katalog zawierający funkcje komputera, takie jak zarządzanie energią, mysz i inne. 
• resolv.conf – plik, który pomaga w funkcjonalności serwera nazw domen, jeśli maszyna z systemem Linux^(Linux) jest używana w tym charakterze.
• services – ten plik zawiera dostępne połączenia (tj. otwarte porty) dostępne na komputerze z systemem Linux^(Linux) .

Jeśli zastanawiasz się, czy jakieś pliki, ścieżki lub narzędzia nie są przestarzałe lub nieaktualne, skorzystaj ze stron podręcznika, aby sprawdzić. Jest to pomocny sposób na śledzenie aktualnych i zmienionych informacji.

Zrozumienie systemu plików Linux^{(Understanding the Linux File System)} 

W wielu dystrybucjach Linuksa^{(Linux distributions)} pliki konfiguracyjne znajdują się w katalogu skryptów sieciowych w ścieżce „ etc/sysconfigJeśli nie znajdują się tam, prawdopodobnie istnieje podobna lokalizacja/ścieżka. Pliki, które są obecne w tym konkretnym przypadku, pokazano na poniższym zrzucie ekranu.

Jak zobaczysz na poniższym zrzucie ekranu, istnieją dwa pliki konfiguracyjne. Każdy z nich jest oznaczony zgodnie z ich odpowiednimi interfejsami (np. ifcfg-eth0).

Pliki konfiguracyjne są poprzedzone słowem „ ifcfg ”, które zastępuje polecenie ifconfig^{(ifconfig command)} (jak również staje się częścią nazwy pliku interfejsu). To powiedziawszy, teraz również został nieco zastąpiony, ponieważ ifcfg nie jest kompatybilny z IPv6 .

Dwa odniesienia do interfejsów ( ifcfg-eth0 i ifcfg-lo ) odnoszą się do określonych typów interfejsów. Programiści Linuksa^(Linux) byli pomocni w tej dziedzinie, dostarczając definicji i wskazówek w postaci nazw plików. W przypadku interfejsu kończącego się na „ eth0 ”, jest to interfejs, który jest połączony przez „ethernet” lub ma możliwość korzystania z sieci Ethernet.

Użycie liter „ eth ” wskazuje właściwy kierunek. Liczba następująca po „eth” to numer urządzenia. Tak więc następnym urządzeniem ethernetowym może być coś w rodzaju „ ifcfg-eth1 ” i tak dalej.

Nazwa pliku, która kończy się na „lo”, odnosi się do interfejsu „pętli zwrotnej”. Jest również określany jako „ localhost ”. Jest to połączenie sieciowe, które technicznie nie jest prawdziwym połączeniem sieciowym. Po prostu umożliwia procesom komunikowanie się na urządzeniu bez komunikowania się przez sieć. Myśl „wirtualnie”, gdy myślisz o tym konkretnym interfejsie.

Wszystkie dystrybucje Linuksa^(Linux) mogą mieć pętlę zwrotną (lub localhost) i zwykle są domyślnie skonfigurowane. Używają interfejsu, który kończy się na „-lo”. Adres IP hosta lokalnego to zwykle 127.0.0.1. W wielu przypadkach wirtualny interfejs pętli zwrotnej może służyć do testowania połączeń i wykluczania innych potencjalnych problemów z siecią.

Pliki^{(The Files)}

Istnieją różne sposoby edytowania plików konfiguracyjnych (a także przeglądania ich). Jedną z metod jest użycie „ edytora vi^{(vi editor)} ”, do którego dostęp uzyskuje się za pomocą polecenia „ vi ”, po którym następuje nazwa pliku. W tym przypadku, gdy ktoś wpisze „ vi ifcfg-eth0 ” (bez cudzysłowów), będzie mógł wyświetlić informacje o sieci dla tego konkretnego interfejsu (eth0).

Jednak lepiej byłoby zrobić to w tradycyjny sposób i postępować zgodnie z instrukcjami konfiguracji sieci, które można znaleźć na stronie podręcznika ifcfg.

Może to być również łatwiejsze dla osoby nietechnicznej. Korzystanie z edytora vi wymaga trochę dbałości o szczegóły, więc jeśli jesteś zorientowany na szczegóły (lub jesteś już programistą lub administratorem systemu), edytor vi może być optymalnym rozwiązaniem podczas pracy z plikami konfiguracyjnymi Linuksa .^(Linux)

Uzyskując dostęp do stron podręcznika, możemy przejrzeć informacje o skrypcie ifcfg, który zastąpił skrypt ifconfig (jak pokazano na powyższym zrzucie ekranu strony podręcznika). Ponadto, patrząc na listę interfejsów w dystrybucji Linuksa^(Linux) , zauważamy polecenia ifup i ifdown. Te również można przejrzeć na ich stronach podręcznika.

Zrzut ekranu strony podręcznika pokazano na poniższym obrazku. Jak zobaczysz na stronie podręcznika, istnieją dodatkowe pliki konfiguracyjne Linuksa^(Linux) (i ścieżki dostępu do tych plików), które można sprawdzić (i zmodyfikować) podczas instalacji i konfiguracji plików TCP/IPLinuksie^(Linux) .

Jeśli do przeglądania pliku konfiguracyjnego użyjesz edytora tekstu wiersza poleceń, takiego jak edytor vi, zauważysz pewne zdefiniowane opcje. Na przykład, patrząc na interfejs sieciowy, możesz zobaczyć słowa pisane wielkimi literami, po których następuje znak równości (=), a następnie kolejne słowo. 

Na przykład może istnieć dyrektywa o nazwie „ ONBOOT ” i może ona mówić „ONBOOT=yes” jako przykład opcji konfiguracyjnej. Istnieje również kilka innych punktów konfiguracji i opcji. Na przykład inny to NETMASK . 

Jeśli widzisz dyrektywę konfiguracyjną „ SIEĆ^(NETWORKING) ”, powinno następować po niej „tak”. Jeśli po nim następuje „nie”, może to oznaczać problem, ponieważ oznaczałoby to, że interfejs sieciowy nie jest aktywowany do pracy w sieci. 

Oto krok po kroku proces naprawy opisanej sytuacji:

1. Dla bezpieczeństwa wykonaj kopię pliku konfiguracyjnego. Jest na to kilka sposobów. Jednym z najłatwiejszych jest okno poleceń.
   
   Wpisz: cp ifcfg-eth0 ifcfg-eth0_20200101
   
   Następnie w następnym wierszu wpisz: mv ifcfg-eth0_20200101 /home/mydirectory/ifcfg-eth0_20200101
   
   Przenosi to właśnie utworzoną kopię pliku do katalogu, którego używasz do tworzenia kopii zapasowych.
   
2. Teraz, gdy wykonałeś kopię zapasową pliku konfiguracyjnego, nadszedł czas na wprowadzenie zmian w tym pliku konfiguracyjnym. Jeśli używasz edytora vi, powinieneś wpisać:
   
   vi ifcfg-eth0
   
   Po wykonaniu tej czynności plik otworzy się w terminalu/aplikacji poleceń (podobnie jak otwiera się strona podręcznika systemowego po uruchomieniu).
   
   Po otwarciu pliku konfiguracyjnego należy poszukać wiersza zawierającego „ NETWORKING=no ” i usunąć ten wiersz lub zmienić go na „NETWORKING=tak”. Można to zrobić za pomocą „ cw” dyrektywa w edytorze vi. Wpisując ukośnik, mówisz edytorowi vi, że czegoś szukasz. W takim przypadku informujesz edytora, że ​​szukasz słowa „SIEĆ”, a gdy zostanie znalezione (kierując mysz w to miejsce) możesz użyć klawisza strzałki w prawo, aby przejść do słowa „nie”.
   
   Kiedy dojdziesz do słowa „nie”, zatrzymaj się na „n” i wpisz „ cw ”, co pozwoli ci zmienić „nie” na „tak”. „cw” oznacza słowo zmiany, a Linux pozwala zmienić całe słowo z jednego słowa („nie”) na inne („tak”). Jeśli chcesz zmienić tylko jedną literę, możesz użyć „r”, aby zastąpić jedną literę lub znak.
   
   Zrzuty ekranu pokazują ten proces poniżej.
    
3. Po zapisaniu pliku konfiguracyjnego (tj. wpisaniu esc, aby wyjść z trybu INSERT , a następnie podwójnego Z, aby zapisać plik), czas na ponowne uruchomienie usługi lub komputera. Można to zrobić na kilka różnych sposobów. Jedną z metod ponownego uruchomienia komputera jest wpisanie następującego wiersza polecenia:
   
   shutdown -r now
   
   Polecenie shutdown nakazuje zamknięcie komputera z systemem Linux^(Linux) . Opcja -r mówi poleceniu, że nie jest to tylko zamknięcie, ale ponowne uruchomienie i zrobienie tego teraz.
   
   Wskazówka:^(Tip:) Jeśli chcesz wiedzieć, kiedy komputer lub serwer zakończył ponowne uruchomienie, wpisz „ping”, a następnie publiczny adres IP komputera/serwera (lub nazwę domeny witryny hostowanej na serwerze Linux ).
   
   Używając polecenia ping, zobaczysz, że serwer nie jest „pingowany” (co dzieje się podczas ponownego uruchamiania), a następnie po pomyślnym ponownym uruchomieniu serwera ping odpowie pozytywną odpowiedzią, wskazując pomyślne ponowne uruchomienie.

Poniżej znajduje się kilka obrazów, które pomagają zilustrować kroki z powyższej listy.

Krok 1:

Krok 2:

Wskazówka:^(Tip:) pamiętaj, że nic w świecie serwerów nie jest pojedyncze. Na przykład możesz zmienić konfigurację dla konkretnego interfejsu (w tym przypadku eth0), ale może to być tylko jeden interfejs w sieci, na który może mieć wpływ (lub wpływać) inny serwer.

Tak więc w powyższym przykładzie ponowne uruchomienie serwera spowoduje również ponowne uruchomienie urządzeń sieciowych. Nie jest to pojedyncza opcja dla tego interfejsu, ale na ten interfejs miałoby wpływ polecenie ponownego uruchomienia. 

/etc/hosts File(s)

Plik /etc/hosts może, ale nie musi istnieć. Jeśli istnieje, może, ale nie musi, zostać użyty w konfiguracji. Na przykład możesz mieć inny system, który obsługuje konfiguracje hosta, zamiast bezpośrednio zarządzać plikiem. Również sam plik hosts jest różny. Na przykład IPv4 i IPv6 inaczej obsługują konfigurację, jak widać na poniższym obrazku.

Configuration Files; Locations/Paths; Terms; and More

Niektóre dodatkowe przydatne nazwy plików i lokalizacje plików to:

• /etc/sysconfig/network-scripts/ (ścieżka pliku konfiguracyjnego)
• /etc/sysconfig/network-scripts/ifcfg-eth0 (plik konfiguracyjny)
• /etc/hosts (plik konfiguracyjny)
• /etc/resolv.conf (plik konfiguracyjny z informacjami o serwerze nazw)

W wielu przypadkach oprogramowanie systemowe lub serwerowe automatycznie tworzy pliki konfiguracyjne. Ponadto, jeśli używany jest protokół DHCP^(DHCP) , istnieją inne aspekty konfiguracji sieci, które są obliczane na bieżąco, ponieważ w takim przypadku statyczne adresy IP nie są używane.

Następujące polecenia wiersza polecenia (CL) były (lub są) używane w większości dystrybucji systemu Linux. Tam, gdzie są przestarzałe lub przestarzałe, wyświetlane jest polecenie zamiany.

• trasa^(route) ( obsolete / deprecated ): była używana do wyświetlania i edytowania tras. Zastąpione przez trasę ip^{(ip route)} .
• hostname : Służy do wyświetlania lub manipulowania i edytowania nazwy hosta komputera. 
• netstat : wyświetla połączenia sieciowe, tabele routingu, statystyki interfejsu, członkostwo w multiemisji itp.
• arp : ( obsolete / deprecated ) Służy do wyświetlania informacji IPv4 ; w szczególności pamięć podręczną sąsiada sieci. IPv6 stał się adresem sieciowym, zastępując zbiór czterech liczb oddzielonych kropkami w protokole IPv4 . ^(IPv4)W świetle tych zmian to przestarzałe polecenie zostało zastąpione przez ip neigh .
• ip : IP to nie tylko „protokół internetowy” i ostateczna sieć WAN^(WAN) (sieć rozległa), ale jest to również narzędzie, które umożliwia administratorowi systemu lub użytkownikowi komputera przeglądanie parametrów TCP/IP , a także ustawianie ich jako potrzebne.
• tc : To oznacza „kontrolę ruchu” i jest narzędziem pomagającym w zarządzaniu ruchem przychodzącym i wychodzącym na komputerze z systemem Linux^(Linux) . 

Narzędzia konfiguracyjne: GUI vs. Wiersz poleceń (CL)^{(Configuration Tools: GUI Vs. Command Line (CL))}

Aby zapewnić punkt odniesienia, poniższe trzy obrazy przedstawiają mechanizm graficznego interfejsu użytkownika ( GUI ) do obsługi konfiguracji sieci, w tym TCP/IP . 

Pierwszy obraz to Apple Mac GUI ( System Preferences > Networking ), a dwa drugie to obraz systemu operacyjnego Windows^{(Windows Operating System)} (chociaż różni się w zależności od wersji). Dostęp do niego można uzyskać za pośrednictwem Panelu sterowania firmy Microsoft^{(Microsoft Control Panel)} i połączeń sieciowych^{(Network Connections)} , jak widać na zrzutach ekranu.

Plusy i minusy GUI w porównaniu z edytorem tekstu lub wierszem poleceń (CL)^{(Pros and Cons of GUI Versus Text Editor or Command Line (CL))}

Chociaż wiele osób preferuje graficzne interfejsy użytkownika ( GUI ) ze względu na ich łatwość użycia, wizualną prezentację i ogólną prostotę, pomocne jest zrozumienie plików konfiguracyjnych (w tym przypadku związanych z siecią), aby można było rozwiązywać i usuwać wszelkie problemy. 

Możesz najpierw pobrać GUI , ale pomaga być w pełni poinformowanym… na wszelki wypadek. Ponadto istnieją systemy operacyjne, które niekoniecznie mają GUI (lub jeszcze go nie mają), więc znowu; dobrze jest być przygotowanym.

W następnej sekcji omówimy pliki konfiguracyjne oraz sposób uzyskiwania do nich dostępu, aktualizowania, a także zarządzania plikami i narzędziami.

Linuksowe narzędzia wiersza polecenia (CL), narzędzia, skrypty i demony^{(Linux Command-Line (CL) Tools, Utilities, Scripts, and Daemons)}

Istnieje wiele narzędzi dostępnych dla dystrybucji Linuksa^(Linux) . Podobnie^(Again) jak w przypadku innych poleceń, istnieją podobieństwa (i różnice) między sposobem użycia tych narzędzi w różnych dystrybucjach. W niektórych przypadkach narzędzia są dostępne, ale należy je najpierw zainstalować, a proces instalacji często się różni.

Narzędzie wiersza poleceń jest często określane jako powłoka,^(shell) a we wczesnych latach terminal . Istnieją inne terminy, ale ogólnie jest to aplikacja, która umożliwia użytkownikowi dostęp do systemów operacyjnych poprzez wpisywanie poleceń w oknie.

Spójrzmy na kilka przykładów. Pierwszy pochodzi z systemu operacyjnego Windows i prawdopodobnie wygląda znajomo dla użytkowników ^(Windows)systemu Windows^(Windows) . Narzędzie otwiera się, wpisując CMD (jak pokazano na poniższych zrzutach ekranu). 

Drugi zrzut ekranu dotyczy aplikacji o nazwie Terminal , która jest wstępnie zainstalowana na większości komputerów Apple .

NSLookup (nslookup)

W przypadku nslookup ns oznacza serwer nazw^(nameserver) , a wyszukiwana^(lookup) część polecenia to „wyszukiwanie” informacji. Nazwa tego narzędzia mówi nam więc, że będzie wyszukiwać informacje ogólnie dostępne za pośrednictwem serwera nazw.

NSLookup to poręczne narzędzie. W tym przypadku używamy go do wyszukiwania informacji o serwisie eBay. W tym celu wpisujemy „nslookup ebay.com” i otrzymujemy informacje podobne do tych, które pokazano na poniższym obrazku.

Polecenie wyświetla się na górze zrzutu ekranu (po zamazaniu prywatnych informacji). Następnie wynik tego żądania ( nslookup ) jest pokazany poniżej, z informacjami takimi jak Serwer^(Server) (publiczny adres IP), konkretny adres IP^{(IP address)} itp. 

Kontrola ruchu (tc)^{(Traffic Control (tc))}

Innym narzędziem jest narzędzie „Kontrola ruchu” (nazywane również „tc”). To narzędzie, które umożliwia planowanie i przetwarzanie pakietów danych. 

Polecenie informuje o tym, jak^(how) pakiety poruszają się w sieci. Aspekt „Jak ” zawiera odpowiedzi na pytania, takie jak^(how) czas, prędkość, urządzenia i inne. Oto reprezentacja wiersza poleceń (CL) użycia kontroli ruchu^{(Traffic Control)} (tc):

Chociaż dla niektórych może to wyglądać jak „bełkot”, każde słowo w wierszu poleceń reprezentuje coś ważnego. Oto lista:

• tc : To jest narzędzie, w tym przypadku „Kontrola ruchu” (aka „tc”). To mówi aplikacji/oprogramowaniu wiersza poleceń, którego narzędzia Linuksa^(Linux) użyć.
• qdisc : Skrót ten oznacza dyscyplinę kolejkowania^{(queuing discipline)} i jest innym sposobem opisania prostego harmonogramu.
• add : Ponieważ budujemy konfigurację (tak, technicznie plik), mówimy narzędziu, które dodajemy^(adding) do kontrolek.
• dev eth0 : „dev” odnosi się do „urządzenia”, informując narzędzie, że mamy zamiar zdefiniować urządzenie. „eth0” w tym przypadku jest odniesieniem do urządzenia. Zauważysz, że jest to podobne do tego, co pojawia się w graficznym interfejsie użytkownika ( GUI ) dla etykiety urządzenia.
• root : informuje narzędzie, że modyfikujemy ruch wychodzący z poziomu głównego lub wychodzącego.
• netem : To słowo reprezentuje frazę „emulator sieci”. Chociaż może to nie być sieć sprzętowa, emuluje to samo. Jest to podobne do tego, jak oprogramowanie Parallels emuluje oprogramowanie Windows dla komputerów Apple . To prawda, że ​​jest to zupełnie inny program, ale jest oprogramowaniem emulującym w taki sam sposób, w jaki netem emuluje sieć. W tym przypadku netem reprezentuje sieć WAN^(WAN) (sieć rozległa) w przeciwieństwie do sieci LAN^(LAN) (sieć lokalna). 
• delay : to słowo informuje narzędzie tc, że modyfikujemy składnik „opóźnienie” transakcji.
• 400ms : Powiedzieliśmy już narzędziu, że wpływamy na opóźnienie, ale teraz musimy zdefiniować, jak bardzo wpływamy na opóźnienie. W tym przypadku o 400 milisekund. 

Menedżer sieci^{(Network Manager)}

Celem Menedżera sieci^{(Network Manager)} jest uproszczenie i zautomatyzowanie konfiguracji sieci. W przypadku użytkowników DHCP Menedżer sieci^{(Network Manager)} może uzyskać adres IP, zastąpić domyślne trasy i automatycznie zamienić serwery nazw.

Narzędzie nmtui do korzystania z Menedżera^(Manager) sieci jest dostępne w większości, choć nie we wszystkich, dystrybucjach Linuksa^(Linux) . Pamiętaj też, że niektóre narzędzia są „dostępne”, a jednak niedostępne. Innymi słowy, istnieje kilka narzędzi i demonów, które muszą być zainstalowane i niekoniecznie są preinstalowane w danej dystrybucji Linuksa^(Linux) .

Inne tematy dotyczące sieci^{(Other Networking Topics)}

Istnieje wiele aspektów sieci i TCP/IP , które są szczególnie fascynujące, zwłaszcza w przypadku dystrybucji Linuksa^(Linux) . Nie zapominaj^(Don) , że masz strony podręcznika (inaczej strony podręcznika) dostępne bezpośrednio w instalacji Linuksa^(Linux) . Tak więc, chociaż może się to wydawać rodzajem niepowiązanej listy tego, czego nie powinieneś robić, zawsze możesz użyć strony podręcznika, aby dowiedzieć się, co powinieneś zrobić.

Linux jako router^{(Linux as the Router)}

W dzisiejszych czasach większość ludzi używa sprzętu przeznaczonego do zadania routingu (tj. routera) do zarządzania zadaniem trasy sieciowej^{(manage the network route task)} .

Często dzieje się tak dlatego, że routery są częścią pakietu obejmującego pakiety/umowy dotyczące Internetu w domu lub biurze. Klient jest zwykle przyłapany na płaceniu miesięcznej (lub rocznej) opłaty za wynajem/dzierżawieniu lub konieczności zakupu routera. 

Niezależnie od tego, jak jest obsługiwane, Linux nie musi działać jako router, nawet jeśli jest w stanie działać jako router. Opisane powyżej scenariusze tworzą niemal sytuację pseudo-deprecjacji Linuksa^(Linux) , ale to nie znaczy, że Linuks^(Linux) jest całkowicie usunięty z gry. W razie potrzeby możliwe jest skonfigurowanie serwera Linux jako routera sprzętowego (i późniejszego oprogramowania).^(Linux)

Trasa IP (dawniej „Trasa”)^{(IP Route (Formerly “Route”))}

Poniższy obrazek pokazuje zrzut ekranu strony podręcznika „Trasa” i dyrektywy, które są możliwe dzięki temu narzędziu. 

SNORT – system wykrywania intruzów^{(SNORT – An Intruder Detection System)}

Snort Software to ^{(Snort Software)}system wykrywania włamań^{(Intrusion Detection System)} ( IDS ) o otwartym kodzie źródłowym , pierwotnie opracowany przez Martina Roescha, a następnie przejęty przez Cisco Systems^{(Martin Roesch and since acquired by Cisco Systems)} . Działa w oparciu o reguły wykorzystujące warstwy TCP/IP sieci. Zdefiniowanie tych reguł identyfikuje włamania w celu ochrony sieci.

How to Set Up Linux > TCP/IP Settings for Linux

Poniższe mini samouczki pomogą Ci w niektórych typowych zadaniach, które możesz napotkać w świecie Linuksa^(Linux) . 

Pamiętaj, że czasy szybko się zmieniają, dlatego warto korzystać ze swoich stron podręcznika i wyszukiwań w Google , aby zweryfikować następujące kroki i upewnić się, że nie ma innych narzędzi, które mogłyby lepiej wykonać tę pracę. W chwili pisania tego artykułu tak nie jest.

Samouczek 01: Przypisywanie statycznego adresu IP do maszyny z systemem Linux^{(Tutorial 01: Assigning a Static IP Address to a Linux Machine)}

Pierwszym pytaniem, które należy zadać, jest to, czy komputer/serwer potrzebuje statycznego adresu IP (takiego, który się nie zmienia), czy też zmiennego adresu IP (takiego jak DHCP – Dynamic Host Configuration Protocol ). Jeśli jest to Twój komputer osobisty (nie serwer), prawdopodobnie używasz protokołu DHCP^(DHCP) w celu uzyskania dostępu do Internetu.

Oznacza to, że nie musisz zawracać sobie głowy przypisywaniem statycznego adresu IP do swojego komputera. Twój dostawca usług internetowych ( ISP ) i każdy dostarczony/dzierżawiony sprzęt automatycznie oblicza adres IP w locie, aby umożliwić Ci połączenie z Internetem. Innymi słowy, jeśli nie potrzebujesz statycznego adresu IP, dynamicznie zmieniający się adres jest w porządku dla komputera niebędącego serwerem.

Jeśli masz serwer i chcesz, aby był dostępny dla innych (tj. spoza domu; WAN/internet ; nie-LAN), będziesz potrzebować statycznego adresu IP, aby albo domena, której używasz, była do niego zmapowana za pośrednictwem serwera nazw hostingu przypisanego do domeny lub dostępnego bezpośrednio przez statyczny adres IP.

Jeśli nikt nie potrzebuje dostępu do komputera lub serwera poza domem, zmiana adresu IP (dynamiczny; niestatyczny) jest w porządku, ponieważ nikt nie używa statycznego adresu IP.

Uwaga: Niektórzy ludzie używali adresu IP DHCP^{(DHCP IP)} do publicznego dostępu (tak, nawet jako serwer), ale,

1. Wymaga to bardzo technicznie nastawionej osoby, więc nie jest to tak powszechne.
2. Jest znacznie trudniejszy w utrzymaniu (ze względu na jego ciągle zmieniający się charakter) niż statyczny adres IP.

Jeśli potrzebujesz statycznego adresu IP, postępuj zgodnie z instrukcjami tutaj. Jeśli nie, możesz pominąć tę sekcję.

Jak zobaczysz, polecenie (pokazane powyżej) zawiera „sudo” na początku wiersza. Chociaż możliwe jest użycie polecenia „su” (superużytkownik) i zalogowanie się jako superużytkownik, użycie „sudo” uruchamia tylko to jedno polecenie jako superużytkownik.

Druga metoda, logowanie się jako superużytkownik, umożliwia wykonanie wszystkich zadań jako superużytkownik, dzięki czemu wygodniej jest robić to, co należy zrobić.

Jednak wraz z tym wiąże się zagrożenie bezpieczeństwa, dlatego bezpieczniej jest po prostu uruchomić polecenie za pomocą sudo i zezwolić aplikacji na żądanie hasła (w razie potrzeby), aby wykonać polecenie jako superużytkownik dla tego zadania / polecenia.

Wybór należy do Ciebie i powinien opierać się na dowolnej metodzie, która jest łatwiejsza. Dostęp do pliku reprezentowanego na poniższym zrzucie ekranu można uzyskać za pomocą następującego polecenia:

sudo vi /etc/sysconfig/network-scripts/ifcfg-eth0

Przed użyciem tego polecenia sprawdzany jest numer urządzenia sieciowego ( eth0 ), aby upewnić się, że jest poprawny. Jak pamiętasz, konfiguracje systemu Linux^(Linux) są zarządzane w pliku interfejsu, dlatego ważne jest, aby numer interfejsu został zweryfikowany z tego pliku przed edycją pliku konfiguracyjnego.

Innym aspektem pliku konfiguracyjnego, na który należy zwrócić uwagę, jest użycie słowa „statyczny”. Ponieważ dodajemy statyczny adres IP, ważne jest, aby plik konfiguracyjny wiedział, że tak jest. 

Notatki zostały dodane na poniższym zrzucie ekranu w celach ilustracyjnych, ale nie powinny być zawarte w pliku konfiguracyjnym. Ponadto w niektórych dystrybucjach Linuksa^(Linux) wymagane są znaki cudzysłowu. W tym konkretnym pliku konfiguracyjnym w automatycznie utworzonym pliku konfiguracyjnym nie było żadnych cudzysłowów, więc trend był kontynuowany i nie dodano żadnych cudzysłowów.

Poniższy zrzut ekranu pokazuje, jak faktycznie wyglądałby plik, z usuniętymi uwagami i dodatkowymi spacjami.

Kolejny (i ostateczny) plik konfiguracyjny do edycji jest dostępny po wpisaniu:

sudo vi /etc/resolv.conf

W tym pliku można dodać (lub zmodyfikować) serwery nazw. Te serwery nazw powinny pasować do innego pliku konfiguracyjnego, który właśnie został zmodyfikowany. W tym przypadku w /etc/sysconfig/network-scripts/ifcfg-eth0 (powyższy zrzut ekranu).

Używane będzie słowo „serwer nazw”. Tak więc, gdzie plik konfiguracyjny urządzenia pokazuje DNS1=8.8.8.8 , plik resolv.conf powinien pokazywać serwer nazw 8.8.8.8^{(nameserver 8.8.8.8)} .

Odpowiednik DNS2=4.4.4.4 pokaże się jako serwer nazw 4.4.4.4^{(nameserver 4.4.4.4 )} w pliku resolv.conf.

Krótko mówiąc, powyższe kroki działają w dystrybucji Red Hat Linux , ale nie ma gwarancji, że będzie działać w przyszłości, wraz z zachodzącymi zmianami technologicznymi. Dlatego konfiguracje powinny być testowane i weryfikowane.

Po zakończeniu konfiguracji uruchom ponownie interfejs sieciowy, korzystając z preferowanej metody opisanej powyżej. Spowoduje to zastosowanie zmian. Jest to również pomocne, jeśli testowany jest statyczny adres IP. Możesz to zrobić, próbując połączyć się z tym publicznym statycznym adresem IP z innego urządzenia (najlepiej w innej sieci).

Możesz także zadzwonić do znajomego lub współpracownika i poprosić go o próbę połączenia ze statycznym adresem IP z innej lokalizacji geograficznej (i innej sieci).

Samouczek 02: Aliasowanie IP w sieci^{(Tutorial 02: Network IP Aliasing)}

Do jednej karty sieciowej ( NIC^(NIC) ) można przypisać więcej niż jeden adres IP . Nazywa się to aliasowaniem sieci IP^{(Network IP Aliasing)} , ponieważ tylko jeden adres IP byłby rzeczywistym, więc dodatkowe adresy IP są aliasami tej samej karty. Aby przypisać adres IP, użyj ulubionej metody przydzielania adresu IP, jak opisano w Samouczku 01.

Nie chodzi o to, że musi być statyczny, ale aby mieć wiele adresów IP przypisanych za pomocą Network IP Aliasing , należy przypisać adresy IP za pomocą statycznego adresu IP.

Samouczek 03: Zmiana nazwy hosta komputera z systemem Linux^{(Tutorial 03: Change Host Name of the Linux Machine)}

Wykonaj następujące kroki, aby zmienić nazwę hosta swojego komputera z systemem Linux^(Linux) za pomocą preferowanego edytora:

1. Zmodyfikuj plik konfiguracyjny nazwy hosta, wpisując następujące polecenie w aplikacji wiersza poleceń:

   sudo vi /etc/hostname

Gdziekolwiek zobaczysz starą nazwę hosta w tym pliku konfiguracyjnym, zastąp ją nową nazwą hosta.

2. Zmodyfikuj plik konfiguracyjny hostów, wpisując w aplikacji wiersza poleceń:

   sudo vi /etc/hosts

Gdziekolwiek zobaczysz starą nazwę hosta w tym pliku, zastąp ją nowo wybraną/wyznaczoną nazwą hosta w taki sam sposób, jak w przypadku pliku konfiguracyjnego nazwy hosta w powyższym kroku pierwszym.^(hostname)

3. Uruchom ponownie serwer lub komputer z systemem Linux^(Linux) . Jedną z metod, aby to zrobić (w zależności od dystrybucji Linuksa^(Linux) ) jest wpisanie następującego polecenia w aplikacji wiersza poleceń:

   sudo shutdown –r now

To ponowne uruchomienie jest potrzebne, aby zmiany zaczęły obowiązywać.

Samouczek 04: Włączanie i wyłączanie karty sieciowej^{(Tutorial 04: Enable and Disable Your NIC)}

Jedną z bardziej fascynujących rzeczy, które możesz zrobić za pomocą wiersza poleceń w systemie Linux^(Linux) , jest włączenie lub wyłączenie połączenia Ethernet .

Aby to zrobić, wpisz odpowiednie polecenie z tych dwóch:

   sudo ip link setup

   sudo ip link setdown

W starszych wersjach Linuksa^(Linux) można uruchomić ifconfigup lub ifconfigdown, ale możliwe jest, że te polecenia są przestarzałe lub przestarzałe w nowszych dystrybucjach Linuksa^(Linux) . W takim przypadku preferowane jest nowsze polecenie ip.

Samouczek 05: Włącz przekierowanie sieciowe^{(Tutorial 05: Enable Network Forwarding)}

Twój system operacyjny Linux może łączyć różne sieci i może działać jako router. ^(Linux)Wystarczy uncomment the net.ipv4.ip_fporward=1 line która umożliwi przekazanie adresu IP.

Niezbędny plik konfiguracyjny jest zwykle przechowywany w /etc/sysctl.conf :

Aby zapoznać się z przykładami konfiguracji, spójrz na „ How to enable IP forwarding on Linux (IPv4 / IPv6) ”.

Jeśli konfigurujesz serwer Linux przy użyciu DHCP (zamiast statycznego adresu IP), możesz wybrać formę przekierowania sieci. Nie jest to powszechne, ale tutaj się odwołujemy, ponieważ jest to wykonalne i reprezentuje przypadek, w którym ktoś może być do tego skłonny.

Samouczek 06: Zdalne polecenia za pośrednictwem powłoki^{(Tutorial 06: Remote Commands Via Shell)}

W przypadku, gdy potrzebujesz dostępu do serwera Linux , a serwer ten nie jest geograficznie zlokalizowany w tym samym miejscu co Ty, możesz potrzebować użyć poleceń zdalnych, aby uzyskać dostęp do tego zdalnego serwera Linux . 

Dla tych, którzy są programistami lub administratorami systemu, „zdalne połączenie” z serwerem jest normalnym zjawiskiem. 

Jednym z najpopularniejszych sposobów, aby to zrobić, jest użycie polecenia „ ssh ”, aby poinformować aplikację wiersza poleceń, że chcesz bezpiecznie uzyskać dostęp do serwera Linux , nawet jeśli robisz to za pośrednictwem niezabezpieczonego połączenia. 

Oprócz użycia polecenia „ssh” musisz podać informacje o tym, gdzie i jak się łączysz (między innymi dostępnymi opcjami).

Możesz użyć nazwy domeny dla dostępu do serwera Linux lub nawet publicznego statycznego adresu IP. Nazwa lub adres IP informuje polecenie ssh, do czego uzyskuje dostęp i gdzie to znaleźć.

Inne opcje mogą obejmować nazwę użytkownika, która będzie używana do logowania do zdalnego serwera. Bez zdefiniowanej tej opcji można ją zażądać, ale jest to również opcja do zdefiniowania jej w tym samym czasie, co polecenie ssh.

Na przykład:

   ssh username myserver.com

Hasło może być również skonfigurowane w poleceniu, ale ze względów bezpieczeństwa zaleca się, aby wprowadzić je w momencie połączenia ze zdalnym serwerem. 

Czemu? Jeśli hasło zostanie wpisane w poleceniu w postaci zwykłego tekstu, może uzyskać do niego dostęp następna osoba korzystająca z tego samego komputera i będzie miała dostęp do hasła.

Ze względów bezpieczeństwa możesz chcieć uzyskać dostęp do serwera Linux przez określony port. Wyznaczając port, który może być używany, możesz blokować inne porty i zapobiegać próbom hakerów lub atakom DOS (odmowa usługi). 

Istnieje wiele różnych punktów konfiguracyjnych dla ssh. Niektóre z nich są wymienione na shellhacks.com .

Samouczek 07: Narzędzia do monitorowania sieci^{(Tutorial 07: Network Monitoring Tools)}

Ważnym elementem zarządzania siecią jest weryfikacja, czy wszystko działa i nadal działa. Możesz to zrobić poprzez monitorowanie sieci. Narzędzia, które umożliwiają monitorowanie sieci, różnią się, ale ostatecznie osiągają podobne cele i zadania.  

Jednym z takich narzędzi do monitorowania sieci jest Cacti . Cacti   to narzędzie do monitorowania sieci o otwartym kodzie źródłowym. Cacti monitoruje sieć i zapewnia graficzną reprezentację tego, co zostało zarejestrowane. Pomaga to użytkownikom (zwłaszcza nowicjuszom) zidentyfikować, gdzie mogą wystąpić problemy.

Frontend może pomieścić wielu użytkowników i jest czasami używany przez usługi hostingowe do wyświetlania informacji o przepustowości w czasie rzeczywistym i innych danych na poniższych wykresach.

Dane mogą być wprowadzane do Cacti za pomocą dowolnego zewnętrznego skryptu lub polecenia. Cacti połączy dane za pomocą zadania cron i wypełni bazę danych MySQL przed przedstawieniem jej jako wykresu użytkownika.

Aby obsłużyć gromadzenie danych, możesz podać kaktusom ścieżki do dowolnego zewnętrznego skryptu/polecenia wraz z wszelkimi danymi, które użytkownik będzie musiał „wypełnić”. Cacti następnie zbierze te dane w zadaniu cron i zapełni bazę danych MySQL .

Cacti to przydatne narzędzie dla administratorów sieci, którzy chcą monitorować wykorzystanie sieci i zapewniać konsumentom łatwe do zrozumienia wizualizacje. Kaktusy^(Cacti) można pobrać za darmo ze strony cacti.net^(cacti.net) . Witryna zawiera dokumentację dotyczącą instalacji i konfiguracji narzędzia do monitorowania sieci.

Alternatywy dla kaktusów^(Cacti) , które możesz wypróbować, to Solarwinds NPM , PRTG i Nagios . Solarwinds obsługuje SNMP , a także ICMP/Ping , WMI , Netflow , Sflow , Jflow i IPFIX , żeby wymienić tylko kilka. Gotowe szablony, wykresy i alerty pomagają szybko rozpocząć monitorowanie sieci.

PRTG udostępnia bezpłatnie do stu czujników. Ma podobne funkcje do Solarwinds , a także elastyczne alerty i aplikacje na smartfony^{(Smartphones)} , tablety, iPady.

Nagios ma wszystkie narzędzia, które znajdziesz w Cacti , ale wymaga trochę więcej konfiguracji. Do wyboru jest mnóstwo wtyczek. Ma solidną reputację jako jedno z najstarszych narzędzi do zarządzania i monitorowania sieci. Ale będziesz musiał pobrudzić sobie ręce w utrzymaniu jego plików konfiguracyjnych.

How To Set Up & Configure TCP/IP Files On Linux (TCP/IP Settings For Linux)

Eνen non-geeks have likely heard of “TCP/ІP” but does everyone know what it is or how to configure it on a Linux server using the command line?

It helps to define basic terminology first. At the very least, it allows you to develop a framework on which to build your understanding. TCP/IP is no exception. 

This section on terminology is not an exhaustive list. It’ll give you a basis on which to start your journey into understanding networking and how to configure TCP/IP files on Linux. 

The *Nix World

Have you ever wondered what *nix means? What about how Unix and Linux are related (let alone all of the various versions of each)?

*nix is a method of referencing Linux and/or Unix (or any distribution) using a wildcard (the asterisk) to do so. 

*Nix was developed in the late 1960’s. AT&T Bell Labs developed Unix at around the same time. hrough various iterations and developments, Linux was also born.

The result of these parallel innovations is that once you learn how to perform installations on one server via the command line, you’ve learned a skill that’s likely compatible with many other tasks on a variety of Unix or Linux servers. 

Man Pages – Information at Your Fingertips

Much like Google, Linux has its own set of search and research tools that enable users to find the resources they need. Those resources are known as, “man pages.” When you are logged into a Linux server (or Linux-based operating system), you can open the command-line application and type in what you would like to research, like typing in a search term in an interactive documentation file.

If you pick a topic you want to research, like a Linux utility, tool, daemon, script, you can look that up by typing “man” and then the word. You will learn how to do this later in this article.

Man pages are easy to use. Just start typing a couple of words and the Linux OS will begin returning the information to you. If there’s no man page for a particular topic Linux will tell you that.

For the most part, man pages are reasonably accurate for the software version on which they appear. For example, if you are logged into a Linux server that’s 10 years old, the man page displays information relative to that version (and age).

Man pages are easy to use and accurate, but there are a couple of caveats. Let’s illustrate those caveat(s) via images. 

In the image below, the man page for ARP indicates that ARP is obsolete (under the “notes” section) and that one should look up ip neigh instead. It would seem, by that notation, that one may want to type “man ip neigh” to access information about the replacement tool/protocol. 

However,, typing “man ip neigh” does not look up the man page for “ip neigh”. Instead, it’ll look up two man pages… one for “ip” and the other for “neigh.” 

While it’s true that you’ll get a man page if you type “man ip neigh,” unless you are paying close attention, you may miss that it’s not actually what you were looking for. 

You could add a dash (even though that isn’t what shows in the man page when referencing the replacement tool)… So, if you add a dash and type “man ip-neigh” that also works fine but it isn’t correct either.

You might try typing “man ip-neighbour” (note the British spelling). When you type that particular phrase, you’ll see the correct man page for replacing the ARP man page (or replacing the ARP protocol). The bottom line is this: If you can’t find what you need, try using different combinations until you get the desired man page.

As an example, try looking up the man page for the nslookup tool. You do this by typing “man nslookup”. When you do that, you’ll see a man page that looks similar to the image/screenshot below. You’ll learn all you’d want to know about the nslookup tool.

After the man page pops up on your screen you can scroll down, read, apply, test, and even close out the man page (by typing the letter “q” and letting the man page automatically close).

If you request a man page that doesn’t exist, Linux will provide you with the feedback that there’s no entry for that man page and to try another one.

IPv4 and IPv6

Both IPv4 and IPv6 are technically the same, but they don’t appear the same to us humans. They’re a means of identifying machines or devices on a local area network (LAN). They’re private in the way that they identify the devices in the LAN.

IPv4 uses numbers separated by dots/periods. Most of us are  familiar with the type of IP addresses we see for computers connected to our private networks using the IPv4 format.

Computers on a network also have an IPv6 address, but it looks different. IPv6 is composed of alphanumeric characters separated by colons ( : ). 

So what are the differences between IPv4 and IPv6? Think of it like a network name. One is like the first name and the other is the last name. Both names point to the same person (or in this case, a computer). Just as we generally have a different first name compared to our last name, the IPv4 “name” will be different from the IPv6 “name” even though they both point to the same machine.

Carla Schroeder has written an easy-to read and useful article about IPv4 and IPv6.

Root Access on a Linux Server (and su and sudo)

For many of the tasks that need to be completed, root access (a.k.a. Administrator or superuser) is required. That’s because many of these utilities and apps are sensitive enough that they’re restricted for security reasons. 

An alternative solution to logging in as root or triggering superuser access (su) is to prepend a command with “sudo” telling the Linux machine that that particular command needs to be run as superuser/root, but that subsequent commands do not (unless also prepended with the “sudo” directive). 

In cases where “sudo” is used and prepended to the command, Linux will request the su password in order to authenticate the superuser identity and permissions.

Networking Protocols

there are many different protocols to consider when discussing Linux. The two protocols that are primary to this article are TCP and IP.

Transmission Control Protocol (TCP)

Transmission Control Protocol, more often referred to as TCP, is a protocol used for the transmission of packets, just as the name describes.

See below for an explanation of various tools, including the Linux tool called Traffic Control (tc). 

TCP directs the Linux operating system on how packets should move from one place to another. It also controls network traffic and directs the transmission of packets of information (like folders of data moving from one place to another). 

This is why the protocol is called  Transmission Control Protocol (TCP). 

Internet Protocol (IP)

Internet Protocol is commonly referred to by its acronym, IP.

In the case of the IP you have a wider area (the Internet) to transmit packets. It’s like having a wider, longer, and more travelled super highway… called the internet. While TCP controls the movement of packets across a network, IP controls the movement of packets across the internet.

ICMP Protocol

ICMP stands for Internet Control Messaging Protocol. While it’s a protocol that’s available in most Linux distributions, it may not be available on all Linux distributions. This was evidenced by the lack of a Man page within a current Centos installation.

At first glance, it may not seem like this particular protocol is that essential but in reality it is. ICMP is responsible for providing error messages if/when a packet doesn’t properly reach its destination. ICMP is essential for receiving status updates on the delivery (or receipt) of the packets of information being transmitted.

User Diagram Protocol (UDP)

User Diagram Protocol (UDP), like Transmission Control Protocol (TCP), is a protocol for the transmission of packets of information from one point to another. In the case of TCP, as a part of the process/transmission, there’s a verification of successful delivery of the packet(s), making it more reliable than UDP.

In the case of UDP,  there’s no verification process so you won’t know whether the packets were transmitted or received successfully and without error. As such, it’s an easy enough protocol to utilize but it’s not verifiable or able to be authenticated. 

Linux Configuration

There’s several configuration files available in the Linux operating system. 

For example, if you’re running an Apache server on your Linux machine, the Apache configuration files are important. Those files let the Apache web server know what’s going on with the domain and more specifically, the site that’s hosted on that server.

Sometimes the configuration file is labeled as httpd.conf. Sometimes it’s labeled as apache.conf. Or it could be a completely different label/name. You may find the configuration files in one location on one server, and other times they’re in a completely different location on another server.

Fortunately, there are helpful commands that may assist in locating specific configuration files. For example, you can type the following to locate the “httpd.conf” configuration file, if it exists:

find / -name “httpd.conf”

The first word, “find”, let’s Linux know what command/utility you’re using, which in this case is the “find” utility. The second component of the command line is the “/” which lets the find utility know that it should be searching the path starting from the root level of the server.

If you were looking in a more specific location, you may have something like “/etc” to let Linux know to start in the etc directory and follow that path. By providing a specific path/location, you can potentially speed up the process, because Linux doesn’t have to search in places that are redundant.

The “-name” option lets Linux know what you’re looking for in the name of the file or directory. It’s helpful to include the name in quotation marks, and you can also use an asterisk ( * ) as a wild card when searching.

Some examples of configuration files and directories in the “/etc” directory/path include: 

• pam.d – a directory that contains utilities related to authentication modules. “Su” and “sudo” are found there, as an example.
• sysconfig – a directory that includes functions of the computer, like power management, mouse, and more. 
• resolv.conf – a file that aids in the functionality of the domain name server, if the Linux machine is being used in that capacity.
• services – this file contains the available connections (i.e. open ports) available on the Linux machine.

If you’re wondering if any files, paths, or utilities are obsolete or deprecated, use the man pages to check. This is a helpful way to keep tabs on what is current and what has changed.

Understanding the Linux File System 

In many Linux distributions, configuration files are found in the network-scripts directory under the “etc/sysconfig” path. If they’re not located there, it’s likely that there’s a similar location/path. The files that are present in this particular case are shown in the screenshot below.

As you’ll see in the screenshot below, there are two configuration files. Each of them are labeled according to their respective interfaces (i.e. ifcfg-eth0).

The configuration files are preceded by “ifcfg” which replaces the ifconfig command (as well as becoming a part of the interface file name). That said, it has now been somewhat replaced as well since the ifcfg is not compatible with IPv6.

The two interfaces references (ifcfg-eth0 and ifcfg-lo) refer to specific types of interfaces. Linux developers were helpful in this area, providing definition and direction in the form of file names. In the case of the interface ending in “eth0”, it’s an interface that’s connected via “ethernet” or has ethernet capability.

The use of the letters “eth” point you in the right direction. The number that follows “eth” provides the number of the device. So, the next ethernet device may be something like “ifcfg-eth1” and so forth.

The file name that ends in “lo” refers to a “loopback” interface. It’s also referenced as the “localhost.” This is a network connection that isn’t technically a real network connection. It simply allows processes to communicate on the device without communicating over the network. Think “virtual” when thinking about this particular interface.

All Linux distributions are capable of having a loopback (or localhost) and are usually set up for one by default. They use an interface that ends in “-lo.” The IP address for the localhost is usually 127.0.0.1. In many cases, the loopback virtual interface can be used to test connections and rule out other potential network issues.

The Files

There are different ways to edit configuration files (as well as view them). One method is to use the “vi editor” that’s accessed via the command “vi” followed by the filename. In this case, when one types “vi ifcfg-eth0” (without the quotation marks) they are able to view the network information for that particular interface (eth0).

However, it would be more advisable to do it the traditional way and follow the network configuration instructions found in the man page for ifcfg.

This may also be easier for the non-technical person. Using the vi editor does require a bit of attention to detail so if you’re detail-oriented (or you’re already a programmer or system administrator) the vi editor may be an optimal solution when working with Linux configuration files.

In accessing the man pages, we’re able to review information about the ifcfg script that replaced the ifconfig script (as shown in the above screenshot of the man page). Also, when looking at the list of interfaces in the Linux distribution, we notice the ifup and ifdown commands. Those, too, can be reviewed in their man page(s).

A screenshot of the man page is shown in the image below. As you will see in the man page, there’s additional Linux configuration files (and the paths to get to those files) that can be consulted (and modified) in the set up and configuring of the TCP/IP files on Linux.

If you use a command-line text editor like the vi editor to view the configuration file, you will notice some options that are defined. For example, in looking at the network interface, you may see words in all caps, followed by an equals sign (=), and then another word. 

For example, there may be a directive that’s “ONBOOT” and it may say “ONBOOT=yes” as an example of a configuration option. There’s several other configuration points and options as well. For example, another one is NETMASK. 

If you see the configuration directive, “NETWORKING,” it should be followed by a “yes.” If it’s followed by “no” it may represent a problem because that would indicate that the network interface is not activated for networking. 

Here is a step-by-step process to correcting the situation just described:

1. Make a copy of the configuration file, to be safe. There are a few ways to do this. One of the easiest is with the  command window.
   
   Type: cp ifcfg-eth0 ifcfg-eth0_20200101
   
   Then on the next line, type: mv ifcfg-eth0_20200101 /home/mydirectory/ifcfg-eth0_20200101
   
   This moves the file copy you just made to a directory you’re using for backups.
   
2. Now that you’ve made a backup of the configuration file,, it’s time to make changes to that configuration file. If you’re using the vi editor, you would type the following:
   
   vi ifcfg-eth0
   
   After doing so, the file will open in the terminal/command application (similar to the way a man page opens when you trigger it).
   
   Once the configuration file is open, you would look for the line that includes “NETWORKING=no” and delete that line or change it to “NETWORKING=yes”. This can be done with the “cw” directive in the vi editor. By typing a forward slash, you’re telling the vi editor that you’re searching for something. In this case, you let the editor know that you are searching for “NETWORKING” and when it’s found (directing the mouse to that location) you can use the right arrow key to move to the word “no”.
   
   When you get to the word “no”, stop on the “n” and type “cw” allowing you to change the “no” to “yes.” The “cw” stands for change word and Linux allows you to change the entire word from one word (“no”) to another (“yes”). If you only wanted to change one letter, you could use an “r” to replace one letter or character.
   
   The screenshots show this process below.
    
3. After saving the configuration file (i.e. typing esc to get out of the INSERT mode and then a double Z to save the file), it’s time to restart the service or the computer. This can be done in several different ways. One method to reboot the computer is typing the following command line:
   
   shutdown -r now
   
   The shutdown command tells the Linux machine to shutdown. The -r option  tells the command that it isn’t just a shutdown, but a reboot and to do it now.
   
   Tip: If you want to know when the computer or server has completed the reboot, type “ping” and then the public IP address of the computer/server (or a domain name of a site hosted on the Linux server).
   
   By using the ping command, you will see that the server is not “pingable” (which happens during the reboot) and then when the server successfully restarts, the ping will respond with a positive response, indicating a successful reboot.

The following are some images that help to illustrate the steps in the above list.

Step 1:

Step 2:

Tip: Keep in mind that nothing in the server world is singular. For example, you may change the configuration for a particular interface (in this case eth0) but that may be just one interface on a network and may be affected by (or affect) another server.

So, in the example above, by restarting the server, it will trigger network devices to also restart. This is not the singular option for this interface but this interface would be affected by a command to restart. 

/etc/hosts File(s)

The /etc/hosts file may or may not exist. If it does exist, it may or may not be used in the configuration. For example, you may have a different system that handles host configurations, rather than managing the file directly. Also, the hosts file itself varies. For example, IPv4 and IPv6 handle the configuration differently, as you can see in the image below.

Configuration Files; Locations/Paths; Terms; and More

Some additional helpful filenames and file locations are:

• /etc/sysconfig/network-scripts/ (configuration file path)
• /etc/sysconfig/network-scripts/ifcfg-eth0 (configuration file)
• /etc/hosts (configuration file)
• /etc/resolv.conf (configuration file with nameserver information)

In many cases, system or server software creates the configuration files automatically. Also, if DHCP is used, there are other aspects of the networking configuration that are calculated on-the-fly, since static IP addresses are not used in that case.

The following command-line (CL) commands were (or are) used in most Linux distributions. Where they are obsolete or deprecated, the replacement command is listed.

• route (obsolete / deprecated): Was used to show and edit routes. Replaced by ip route.
• hostname: Used to display or amanipulate and edit the hostname of the machine. 
• netstat: View network connections, routing tables, interface statistics, multicast memberships, etc.
• arp: (obsolete / deprecated) Used to be used to show IPv4 information; specifically the network neighbor cache. IPv6 has become the network address, replacing the IPv4 collection of four numbers separated by periods. In light of these changes, this obsolete command has been replaced by ip neigh.
• ip: Not only does IP stand for “internet protocol” and the ultimate WAN (wide area network”) but it’s also a utility that allows the system administrator or computer user the ability to view the TCP/IP parameters as well as setting them as needed.
• tc: This stands for “traffic control” and is a utility to help with managing the inbound and outbound traffic on the Linux machine. 

Configuration Tools: GUI Vs. Command Line (CL)

To provide a point of reference, the following three images display a graphical user interface (GUI) mechanism to handle the configuration of networking, including TCP/IP. 

The first image is the Apple Mac GUI (System Preferences > Networking) and the second two images are that of the Windows Operating System (though it varies from version to version). It’s accessed via the Microsoft Control Panel and Network Connections, as you can see in the screenshots.

Pros and Cons of GUI Versus Text Editor or Command Line (CL)

While many people prefer graphical user interfaces (GUI) because of their ease of use, visual presentation, and overall simplicity, it’s helpful to understand configuration files (in this case related to networking) so that you can troubleshoot and correct any issues. 

You may want to grab the GUI first but it helps to be fully informed… just in case. Also, there’s some operating systems that do not necessarily have a GUI (or don’t have one yet) so again; it’s helpful to be prepared.

In the next section we’ll cover configuration files and how to access them, update them, as well as the management of the files and utilities.

Linux Command-Line (CL) Tools, Utilities, Scripts, and Daemons

There are many tools that are available for Linux distributions. Again, like other commands there are similarities (and differences) between how those tools are used in the different distributions. In some cases, tools are available but need to be installed first, and the installation process often varies.

The command line tool is often referenced as shell and in the early days, terminal. There are other terms for it but generally, it’s an application that allows the user to access operating systemsby typing commands in a window.

Let’s look at a couple of examples. The first one is from the Windows operating system and likely looks familiar to Windows users. The tool is openedby typing CMD (as shown in the screenshots below). 

The second screenshot is that of an application called Terminal that comes pre-installed on most Apple computers.

NSLookup (nslookup)

In the case of nslookup, the ns stands for nameserver and the lookup portion of the command is a “look up” of information. So, what the name of this tool is telling us is that it’ll look up information generally available via a nameserver.

NSLookup is a handy tool. In this case, we are using it to look up information about eBay. In order to do so, we type “nslookup ebay.com” and we’re presented with information that’s similar to what’s shown in the image below.

The command is displayed at the top of the screenshot (after the blurred out private information). Then, the output from that request (the nslookup) is shown below that, with information such as Server (the public IP address), the specific IP address, etc. 

Traffic Control (tc)

Another tool is the “Traffic Control” tool (also referred to as “tc”). It’s a tool that allows the scheduling and processing of data packets. 

The command tells you how the packets move over a network. That how aspect includes the answers to questions like timing, speed, devices, and more. Here is a command line (CL) representation of the use of Traffic Control (tc):

While it might look like “gibberish” to some, each word in the command line represents something important. Here is the listing:

• tc: This is the tool, in this case “Traffic Control” (a.k.a. “tc”). This tells the command line application/software which Linux tool to use.
• qdisc: This abbreviation stands for queuing discipline and is another way of describing a simple scheduler.
• add: Since we are building a configuration (yes, technically a file), we are telling the tool that we are adding to the controls.
• dev eth0: The “dev” refers to the “device”, letting the tool know that we’re about to define the device. The “eth0,” in this case, is the reference to the device. You’ll notice that this is similar to what appears in a graphical user interface (GUI) for a device label.
• root: This tells the tool that we are modifying the outbound traffic from the root level, or egress.
• netem: This word represents the phrase, “network emulator”. While it may not be the hardware network, it’s emulating the same. This is similar to how the Parallels software emulates the Windows software for Apple computers. Granted, it’s a completely different piece of software but is emulation software in the same way that netem is emulating a network. In this case, netem represents a WAN (wide-area-network) as opposed to a LAN (local-area-network). 
• delay: This word tells the tc tool that we’re modifying the “delay” component of the transaction.
• 400ms: We have already told the tool that we’re affecting the delay, but now we need to define how much we are affecting the delay. In this case, it’s by 400 milliseconds. 

Network Manager

The purpose of the Network Manager is to simplify and automate your network configuration. For DHCP users, the Network Manager can obtain an IP address, supersede default routes and automatically swap out nameservers.

The nmtui tool for using your Network Manager is available in most, though not all, Linux distributions. Also, keep in mind that some tools are “available” and yet not available. In other words, there are some tools and daemons that need to be installed and do not necessarily come pre-installed on the Linux distribution in question.

Other Networking Topics

There are many aspects of networking and TCP/IP that are particularly fascinating, especially when dealing with a Linux distribution. Don’t forget that you have manual pages (a.k.a. man pages) available right within the Linux installation. So, while this may appear to be a sort of unrelated list of what you shouldn’t do, you can always use a man page to figure out what you should do.

Linux as the Router

These days, most people use hardware that’s dedicated to the task of routing (i.e. router) to manage the network route task.

Many times, that’s because routers are a part of the package deal with home or office internet packages/contracts. The customer is usually caught paying a rental/lease fee per month (or annually) or having to purchase the router. 

However it’s handled, there’s little need for Linux to operate as a router even though it’s capable of functioning as one. The scenarios described above create an almost pseudo-deprecation situation for Linux, but that doesn’t mean Linux is out of the game entirely. It’s possible to set up a Linux server as the hardware (and subsequent software) router if you need to.

IP Route (Formerly “Route”)

The following image shows a screenshot of the man page for “Route” and the directives that are possible with that tool. 

SNORT – An Intruder Detection System

Snort Software is an open source Intrusion Detection System (IDS) originally developed by Martin Roesch and since acquired by Cisco Systems. It operates on the basis of rules that utilize the TCP/IP layers of the network. Defining those rules identify intrusions to protect a network.

How to Set Up Linux > TCP/IP Settings for Linux

The following mini tutorials will help you with some common tasks that you may come across in the Linux world. 

Keep in mind that times change quickly, so it’s helpful to use your man pages as well as searches in Google to verify the following steps and ensure that there aren’t any other tools that may do the job better. As of the writing of this article, that’s not the case.

Tutorial 01: Assigning a Static IP Address to a Linux Machine

The first question you should ask is whether or not the computer/server needs a static IP address (one that does not change) or a changeable IP address (like DHCP – Dynamic Host Configuration Protocol). If this is your personal computer (not a server), the chances are you may be using DHCP for your access to the internet.

What that means is that you don’t have to mess with assigning a static IP address to your computer. Your internet service provider (ISP) and any hardware provided/leased is automatically calculating an IP address on-the-fly to enable you to connect to the internet. In other words, if you don’t need a static IP address, a dynamically changing one is just fine for your non-server computer.

If you have a server and you need it to be accessible to others (i.e. outside your home; a WAN/internet; non-LAN) then you will need a static IP address so that either the domain that you are using is mapped to it via the hosting nameserver assigned to the domain, or accessible directly via the static IP address.

If no one needs to access your computer or server outside your home, then a changing IP address (dynamic; non-static) is just fine, because no one is using a static IP address.

Note: Some people have used a DHCP IP address for public access (yes, even as a server) but,

1. It requires a very technically-minded person to do so, so it’s not as common.
2. It’s much more difficult to maintain (because of its ever-changing nature) than a static IP address.

If you do need a static IP address, then go ahead and follow the steps here. If not, you can skip this section.

As you will see, the command (shown above) includes “sudo” at the beginning of the line. While it’s possible to use the “su” command (superuser) and log in as the superuser, the use of “sudo” only runs that one command as superuser.

The other method, logging in as superuser, allows all tasks to be completed as superuser, making it more convenient to do what needs to be done.

However, along with that comes a security risk, which is why it’s safer to simply start the command with sudo and allow the app to request a password (as needed) to complete the command as superuser for that task/command.

The choice is yours and should be based on whatever method is easier. The file represented by the screenshot below is accessed via the following command:

sudo vi /etc/sysconfig/network-scripts/ifcfg-eth0

Prior to using that command, the network device number is verified ( eth0 ) to ensure that it’s correct. As you recall, the Linux configurations are managed within the file for the interface so it’s essential that the interface number is verified from that file prior to editing the configuration file.

Another aspect of the configuration file to take notice of is the use of the word “static.” Since we are adding a static IP address, it’s important to let the configuration file know that that’s the case. 

The notes were added in the screenshot below for illustrative reasons, but should not be included in your configuration file. Also, in some Linux distributions, quotation marks are required. In this particular configuration file, no quotation marks were present in the auto-created configuration file so that trend was continued and no quotation marks were added.

The following screenshot shows how the file would actually appear, with the notes and extra spaces removed.

The next (and final) configuration file to be edited is accessed by typing:

sudo vi /etc/resolv.conf

Within that file, the nameservers can be added (or modified). Those nameservers should match the other configuration file that was just modified. In this case, at /etc/sysconfig/network-scripts/ifcfg-eth0 (the screenshot above).

The verbiage that will be used is “nameserver.” So, where the device configuration file  shows DNS1=8.8.8.8, the resolv.conf file should show nameserver 8.8.8.8.

The counterpart of DNS2=4.4.4.4 would show as nameserver 4.4.4.4 in the resolv.conf file.

Loosely put, the steps above work on the Red Hat Linux distribution, but there’s no guarantee that it’ll work in the future, with the technology changes that occur. This is why configurations should be tested and verified.

Once the configurations have been completed, restart the network interface with the preferred method as described above. This will apply the changes. It’s also helpful if the static IP address is tested. You can do this by attempting to connect to that public static IP address from another device (preferably on a different network).

You could also call a friend or associate and have them attempt a connection to the static IP address from another geographic location (and different network).

Tutorial 02: Network IP Aliasing

It’s possible to assign more than one IP address to one network interface card (NIC). This is called Network IP Aliasing because only one IP would be an actual one, so the additional IP addresses are aliases to the same card. In order to assign the IP address, use your favorite method of assigning the IP address as described in Tutorial 01.

It isn’t that it has to be static, but in order to have multiple IP addresses assigned using Network IP Aliasing, one has to assign IP addresses using a static IP.

Tutorial 03: Change Host Name of the Linux Machine

Use the following steps to change the hostname of your Linux machine using your preferred editor:

1.   Modify the hostname configuration file by typing the following in the command line app:

   sudo vi /etc/hostname

Wherever you see the old host name in that configuration file, replace it with the new host name.

2.   Modify the hosts configuration file by typing the following in the command line app:

   sudo vi /etc/hosts

Wherever you see the old host name in that file, replace it with the newly chosen/designated host name in the same way that you did with the hostname configuration file in the above step one.

3.   Restart the server or Linux computer. One method to do this (depending on your Linux distro) is to type the following in the command line app:

   sudo shutdown –r now

This restart is needed in order for the changes to take effect.

Tutorial 04: Enable and Disable Your NIC

One of the more fascinating things that you can do via the command line in Linux is to enable or disable your Ethernet connection.

To do this, type the appropriate command from these two:

   sudo ip link setup

   sudo ip link setdown

With older versions of Linux, you could run ifconfigup or ifconfigdown, but it’s possible that those commands are deprecated or obsolete within newer Linux distributions. In that case, the newer ip command is preferable.

Tutorial 05: Enable Network Forwarding

Your Linux operating system is capable of connecting a variety of networks and can act as a router. All you need to do is uncomment the net.ipv4.ip_fporward=1 line which will enable you to forward the IP address.

The necessary configuration file is normally stored at /etc/sysctl.conf:

For examples on how to set it up take a look at “How to enable IP forwarding on Linux (IPv4 / IPv6).”

If you’re setting up a Linux server using DHCP (instead of a static IP address) you can opt for a form of network forwarding. This is not common, but referenced here because it’s doable and it represents a case where someone may be inclined to do so.

Tutorial 06: Remote Commands Via Shell

In the case where you need to access a Linux server and that server is not geographically located in the same place as you, you may need to use remote commands to access that remote Linux server. 

For those who are programmers or system administrators, “remoting in” to a server is a normal occurrence. 

One of the most popular ways to do this is to use the “ssh” command, letting the command line app know that you want to securely access the Linux server, even if you are doing so via an insecure connection. 

In addition to the use of the “ssh” command, you need to provide information of where you’re connecting and how (among other options available).

You may use a domain name for the Linux server access or even a public static IP address. The name or IP address tells the ssh command what it’s accessing and where to find it.

Other options may include the username that will be used to login to the remote server. Without that option defined, it may be requested but it’s also an option to define it at the same time as the ssh command.

For example:

   ssh username myserver.com

The password may also be configured into the command but it’s recommended, for security reasons, that you enter that at the time of the connection with the remote server. 

Why? If the password is typed into the command, in plain text, it can be accessed by the next person using that same computer and they would have access to the password.

For additional security reasons you may want to access the Linux server via a specific port. By designating a port that may be used, you can block other ports and prevent hacker attempts or DOS (denial of service) attacks. 

There are many different configuration points for ssh. Some of these are listed at shellhacks.com.

Tutorial 07: Network Monitoring Tools

One important component of managing a network is verifying that everything works and continues to work. You can do this through network monitoring. Tools that accommodate network monitoring vary but ultimately accomplish similar goals and objectives.  

One such network-monitoring tool is Cacti. Cacti  is an open-source network monitoring tool. Cacti monitors the network and provides graphical representations of what has been logged. This helps users (especially newbies) to identify where there may be issues.

The front end can accommodate plenty of users and is sometimes used by hosting services to display real-time bandwidth information and other data in the following graphs..

Data can be fed into Cacti via any external script or command. Cacti will bring the data together via a cron-job and fill your MySQL database before presenting it as a front end user graph.

To handle data gathering, you can feed cacti the paths to any external script/command along with any data that the user will need to “fill in”. Cacti will then gather this data in a cron-job and populate a MySQL database.

Cacti is a useful tool for network administrators who want to monitor network use and provide easy-to-understand visuals to consumers. Cacti can be downloaded for free at cacti.net. The website includes documentation to install and configure the network monitoring tool.

Alternatives to Cacti you could try include, Solarwinds NPM, PRTG and Nagios. Solarwinds will support SNMP as well as ICMP/Ping, WMI, Netflow, Sflow, Jflow and IPFIX, to name a few. The pre-built templates, graphs and alerts help you to start monitoring your network quickly.

PRTG provides up to one hundred Sensors for free. It has similar features to Solarwinds, plus flexible alerts and applications for Smartphones, tablets, ipads.

Nagios has all of the tools you will find in Cacti, but does require a little more configuration. There are plenty of plugins to choose from. It has a solid reputation as one of the oldest network management and monitoring tools. But, you will have to get your hands dirty in the maintenance of its configuration files.

Related posts

• Jak ponownie zainstalować Linux Mint bez utraty danych i ustawień?

• Twórz i edytuj pliki ZIP w systemie Linux za pomocą terminala

• 7 sposobów na spakowanie i rozpakowanie plików w systemie Linux

• Użyj FFmpeg, aby łatwo wyodrębnić dźwięk z plików FLV

• Sztuczki z terminalem: użyj terminala jako budzika

• Jak zainstalować dystrybucję Linuksa na swoim Chromebooku?

• Użyj polecenia „dd” Linuksa z prostym GUI

• Czym są i-węzły w systemie Linux i jak są używane?

• Najczęstsze przyczyny awarii Ubuntu i jak je odzyskać

• Jak zainstalować i uruchomić aplikacje dla systemu Linux na Chromebooku?

• Konwertuj obrazy między formatami za pomocą wiersza poleceń w Ubuntu

• Jak usunąć plik lub katalog w systemie Linux

• Jak kompilować pakiety oprogramowania w systemie Linux?

• Jak nawigować i korzystać ze struktury katalogów systemu Linux

• Skonfiguruj Ubuntu tak, aby nie przyciemniał ani nie wyłączał nieaktywnego wyświetlacza

• Jak zainstalować i skonfigurować Kali Linux

• HDG wyjaśnia: Co to jest UNIX?

• 20 najlepszych aplikacji na Linuksa w historii

• Top 7 darmowych programów antywirusowych dla systemu Linux